Rozdział 23

                                                   Pamiętnik Lilly
Wstałam o 5:30. Rozejrzałam się po pokoju, przeciągnęłam i podeszłam do okna. Znowu deszczowo.
Przypomniałam sobie zdarzenia z wczorajszego dnia. Momentalnie ogarnęło mnie poczucie winy, smutek. Usiadłam na łóżku i poraz pierwszy od wczorajszych wydarzeń płakałam. Wczoraj nie byłam do tego zdolna.
Do mojego pokoju wszedł Louis. Spojrzał na mnie zmieszany i usiadł koło mnie odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy.
- Nie przejmuj się. To psycholka. Jesteś silna. - próbował mnie postawić na nogi.
- Ale zapomnienie o niej nie jest takie łatwe. Wiem, że masz 4 siostry, którym doradzasz w przeróżnych sytuacja, ale ze mną jest gorzej. - mówiłam.
- W sobotę po zajęciach w szkole muzycznej jedziemy do Doncaster. - poinformował mnie.
- A co z Harrym ? Jesteś jego opiekunem...
- On i tak mnie nigdy nie słucha.- złapał mnie za rękę i zaprowadził do łazienki.
Traktował mnie jak lalkę. Stanął za mną, chwycił moje ręce i mył mi nimi twarz. Marnie mu to wychodziło, bo miałam przemoczoną piżamę.
- Poradzę sobie. -- powiedziałam i wygoniłam mojego Romeo do kuchni. Przemyłam twarz i głęboko odetchnęłam.
" Teraz może być już tylko lepiej.." - pomyślałam.
Ubrałam się i zeszłam na dół. Na stole było już przygotowane śniadanie - kanapki z żółtym serem, szynką, sałatą, rzodkiewką, szczypiorkiem i oczywiście marchewką, a do tego kakao.
- Nie powiecie chyba, że to zrobiło moje marchewkowe zbawienie ?
- Powiemy, powiemy. No z moją pomocą, ale zrobił.- powiedział Liam.
- Dziękuję. - cmoknęłam Payne'a i Lou w policzek.
- Ej ! Tylko tyle ?! - zdziwił się Tommo.
- A co chcesz ? - spytałam, a ten mnie namiętnie pocałował.
Po śniadaniu wszyscy pojechaliśmy do szkoły. Dzień zapowiadał się zwyczajnie dopóki nie poszłam do szafki po matmie. Otworzyłam drzwiczki i znieruchomiałam. W szafce było moje zdjęcie z dzieciństwa. Byłam tam ja i Dorothie. Byłyśmy wtedy szczęśliwe pomimo odejścia Dereka. Fotografia była usmolona, jakby ktoś miał ją spalić. Z tyłu było napisane:
" To już nie wróci, ale bolesne wspomnienia owszem..."
Napisano to po angielsku, więc jeszcze trudniej było mi dojść do tego, kto to podrzucił.
W głowie miałam pełno pytań:

Kto to zrobił ?

Skąd to miał ?

Dlaczego to zniszczył ?

Jak dowiedział się o zamieszaniu... o zamieszaniu w moim życiu ?

Jedno wiem. Ten ktoś musiał być w moim polskim mieście. W moim domu czy domu rodziców Dorothie czyli dziadków... To już ma mniejsze znaczenie...
Zrobiło mi się słabo i zobaczyłam ciemność.
Obudziłam się w gabinecie pielęgniarki. Koło mnie siedział Louis.
- Co Ci się stało ? Na podłodze obok Twojej szafki znalazłem to. - mpokazał mi zdjęcie.
- Zabierz to ! - prawie krzyknęłam. Tomlinson spełnił moą prośbę. Chwycił moją twarz w swoje dłonie.
- Musisz się pozbierać. - powiedział. W jego jasnych oczach dało się zauważyć łzy. Miał tego wszystkiego tak samo dość jak ja. Go to wszystko bolało jeszcze bardziej. Dlaczego ? Bo on najszczerzej w świecie mnie kocha.
Kto to zrobił ?
Skąd to miał ?
Dlaczego to zniszczył?
Jak dowiedział się o zamieszaniu... o zamieszaniu w moim życiu ?
_____________________________________________________________________
Dzieńdoberek dziewczyny !
Powoli wracam do życia, choć nadal trudno... Już niedługo będę miała nowego netbook'a, więc rozdziały będą częściej. A i powoli nabieram więce chęci do pisania ;)
Jednak chyba już nic nie zmieni mojej mamy, która wymaga ode mnie coraz więcej. Na szczęście z przyjaciółmi mi się układa.
A więc rozdział dedykowany Agacie, Duśce, Ali oraz Ani ;*